Δείτε τη φωτογραφία εδώ
Χρώμα στο μαύρο-άσπρο / Μικτή τεχνική
Αγαπώ πολύ τη ζωγραφική.
Τα χρώματα με εμπνέουν.
Θαυμάζω τους ανθρώπους που μπορούν να ζωγραφίσουν, που πιάνει το χέρι τους, που έχουν ένα φυσικό ταλέντο να εκφράζουν τον εσωτερικό τους κόσμο μέσα από το χρώμα.
Πολλοί από τους μέντορές μου προέρχονται από το χώρο της ζωγραφικής.
Η δική μου πρώτη απόπειρα να ζωγραφίσω, μετά από την παιδική μου ηλικία, ήταν στη σχολή της Art Therapy. Εκεί ήταν που βίωσα ξανά τη χαρά να γεμίσω το καμβά μου με τα χρώματα που μου άρεσαν και να νιώσω την ελευθερία να κάνω ότι μου ερχόταν, δημιουργώντας έτσι ένα δικό μου κόσμο, όπως τον έφτιαχνε η φαντασία και το ασυνείδητό μου.
Στη σχολή ήταν και η πρώτη φορά που κλήθηκα, στο πλαίσιο των εργασιών της αποφοίτησης, να επι-χρωματίσω κάποιες από τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες μου φτιάχνοντας ένα μικρό project που διερευνούσε την επίδραση της προσθήκης χρώματος σε μια φωτογραφική εικόνα που από επιλογή του δημιουργού της, της είχε αφαιρεθεί το χρώμα.
Πρόσφατα, μέσα από τα workshops της Inner Vision Photography διαπίστωσα, με αφορμή ένα τυχαίο περιστατικό, ότι ήταν μια άσκηση που θα μπορούσε να προσφέρει πολλά και χρήσιμα στους εκπαιδευόμενους.
Κι έτσι, όπως κάνω πάντα, όταν πρόκειται να καλέσω και σας να δοκιμάσετε καινούρια πράγματα, το δοκίμασα πρώτη εγώ και ιδού το αποτέλεσμα!
Καλή θέαση!
Αντίδοτο: Πρόκληση
Μότο: We can go higher! / Μια απόφαση είναι μόνον που μας κρατά μακριά από την απογείωση!
Ένα άλλο ζήτημα, που φαίνεται να παίζει σημαντικό ρόλο στην ευόδωση της προσωπικής μας ευημερίας είναι η σχέση που διατηρούμε με την ζώνη άνεσης, το ασφαλές πεδίο δηλαδή μέσα στο οποίο έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε, να αισθανόμαστε και να κινούμαστε. Το ζήτημα αυτό είναι όμορο με την ματαιότητα, και μάλιστα πολλές φορές μπορεί να λειτουργήσει και σαν πολλαπλασιαστής της.
Είναι, λοιπόν, σημαντικό να δούμε με ποιο τρόπο μπορούμε να διαχειριστούμε δημιουργικά τη σχέση που διατηρούμε με την ζώνη άνεσής μας, ειδικά αν διαπιστώσουμε ότι οι έξοδοι μας από αυτήν, είτε συμβαίνουν οικειοθελώς είτε μας επιβάλλονται εκ των έξω προκαλούν αναταράξεις στην ψυχοσυναισθηματική μας ισορροπία.
Έχοντας παρατηρήσει επισταμένως τις δικές μου αντιδράσεις κάθε φορά που βρίσκομαι μπροστά στην πόρτα της εξόδου από τη ζώνη της δικής μου άνεσης, διαπίστωσα που είναι ακριβώς οι ίδιες, είτε το κάλεσμα για την έξοδο έχει προκύψει ακούσια είτε το αποφάσισα εγώ προκειμένου να προ(σ)καλέσω τον εαυτό μου σε μια βόλτα έξω από τον συνηθισμένο μου περίπατο… να ανοιχτώ π.χ. σε καινούριες σχέσεις, να αλλάξω κάποιες από τις ανθυγιεινές συνήθειες μου, να τολμήσω να διεκδικήσω όσα επιθυμώ, να ξεκινήσω διατροφή και άσκηση.
Η πρώτη αντίδραση, λοιπόν, που έχω κάθε φορά που πάω να ξεμυτίσω από τη ζώνη της συνήθειας, ακούει στα ονόματα: αμφιθυμία και κωλυσιεργία. Με λίγα λόγια, αφού κάνω αμέτρητες φορές μπρος-πίσω, εν συνεχεία βάζω όποιο εμπόδιο βρω πιο γρήγορα μπροστά μου για να μην προχωρήσω προς την έξοδο, κάνοντας, έτσι, το χρόνο που μεσολαβεί από την κλήση μέχρι την απόφαση της εξόδου (εάν υποθέσουμε ότι τελικά την πάρω) να μοιάζει με αιώνα!
Και θα μου πείτε.. κατανοητά ακούγονται όλα αυτά όταν η κλήση έρχεται και σου επιβάλλεται απέξω.. όταν δηλαδή έρχεται και σε βρίσκει, αναπάντεχα, η ανατροπή των δεδομένων.. τότε νομιμοποιείσαι και να γκρινιάξεις και το θύμα, που όλα του στραβώνουν και του φταίνε, να υποδυθείς και ό,τι άλλο… και μάλιστα με τη κατανόηση και τη συμπαράσταση του περίγυρου.. όταν όμως είναι δική σου η απόφαση να μετακινηθείς σε νέες περιοχές γιατί να μην πηγαίνεις εύκολα, γρήγορα και με μια δόση χαράς στο παρακάτω;
Στην απόπειρα που έκανα να αναζητήσω τις αιτίες του παράδοξου, επιφανειακά τουλάχιστον, αυτού φαινομένου, το πρώτο που έχω να σας πω είναι ότι ψαχουλεύοντας λιγάκι παραπάνω τα πράγματα, και αναποδογυρίζοντας τις όποιες λογικές συνεπαγωγές, έφθασα να καταλάβω ότι το φαινόμενο αυτό δεν είναι τελικά καθόλου μα καθόλου παράδοξο.
Και ιδού και το γιατί. Γιατί κάθε φορά που αποφασίζουμε να ανοιχτούμε στο άγνωστο και το ανοίκειο, μαζί με τη χαρά που νιώθουμε για το νέο μας ξεκίνημα ανθίζει και ο φόβος.. αφού κανείς δεν μας εγγυάται ότι προβαίνοντας στις αλλαγές που θα κληθούμε οπωσδήποτε να κάνουμε και στο ξεβόλεμα που σίγουρα θα εξαναγκαστούμε, θα δούμε τελικά κάποιο πιο δυνατό και ζεστό φως να μας υποδέχεται στην άκρη του τούνελ.
Η πρώτη μας αντίδραση, λοιπόν, μπροστά σε αυτή την αβέβαιη έκβαση, είναι να τα μαζέψουμε και να γυρίσουμε γρήγορα-γρήγορα εκεί που ξέρουμε τι θα βρούμε. Εκεί που ανάβει ήδη ένα φως κι ας είναι χλωμό και ξέπνοο το φως του. Κι αυτό το μέρος είναι η ζώνη άνεσης. Μια περιοχή που μπορεί να μας προσφέρει, εκτός από την αίσθηση ελέγχου, κι ένα σκηνικό τόσο γνώριμο και οικείο που μας καθησυχάζει. Κι έτσι, όσο και αν το έχουμε λιγάκι βαρεθεί, εν τούτοις, ο φόβος του αδιέξοδου, του αγνώστου ή και της ενδεχόμενης μη επιτυχούς έκβασης των πλάνων μας μπορεί να είναι πιο ισχυρός κι έτσι να μας κάνει να προτιμήσουμε το χιλιοειδωμένο πλην όμως ασφαλές και σίγουρο σκηνικό τοπίο της ζωής μας.
Αναγνωρίζοντας, λοιπόν, και αποδεχόμενη τα παραπάνω, το πρώτο που δοκίμασα να κάνω, στη νιοστή φορά που βρέθηκα αντιμέτωπη με την κωλυσιεργία και την αμφιθυμία μου, ήταν να ενδυναμώσω τον εαυτό μου χρησιμοποιώντας θετικές δηλώσεις και διάφορα άλλα τεχνάσματα. Κι αυτό το έκανα για να με κρατήσω στις επάλξεις.. να μην απογοητευτώ και καταλήξω στο να αποσύρω για μια ακόμη φορά τις αποφάσεις μου.
Ανέσυρα, επίσης, και πολλές διδαχές από ό,τι είχα διαβάσει.. όπως, ας πούμε ότι οι αλλαγές γίνονται βήμα-βήμα. Και για να με ενισχύσω, και ακόμη περισσότερο, καλλιέργησα την αποδοχή και την πίστη ότι έτσι, με αυτό το ρυθμό, τον αργόσυρτο, χρειάζεται να συμβούν τα πράγματα στη δική μου ζωή. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες μου, όμως, το όποιο αποτέλεσμα κατάφερα ήταν πολύ παροδικό καθώς κάτι μέσα μου επέμενε να κλωτσάει, μην αφήνοντας με να εφησυχάσω.
Επιλέγοντας να μην αγνοήσω αυτό το σκούντημα, αλλά αντίθετα να του δώσω την προσοχή μου, δεν άργησα να καταλάβω ότι η αντίστασή μου να βαδίσω προς την έξοδο και να κάνω τα απαιτούμενα βήματα δράσης ήταν τόσο ισχυρή γιατί στην ουσία δεν είχα πάρει καμιά απόφαση να βγω από τη ζώνη άνεσης. Αυτό που είχε απλά συμβεί είναι ότι είχα θελήσει να παίξω λίγο με τον εαυτό μου, να χαριεντιστώ με την πιθανότητα μιας αλλαγής, να φαντασιωθώ τι θα μπορούσε να φέρει στη ζωή μου μια αλλαγή των δεδομένων, να δοκιμάσω.. πώς θα ήταν αν έβλεπα τα πράγματα με μια καινούρια οπτική.. όλα αυτά όμως μόνον παίζοντας, και φτιάχνοντας σκηνές εικονικής πραγματικότητας.. αλλά προς θεού.. αυτό το έκανα μόνον για να διασκεδάσω και μετά, με ανανεωμένη απλώς διάθεση, να ξαναγυρίσω στην ασφάλεια και τη θαλπωρή που μου προσέφερε η οικεία μου κίνηση εντός της ζώνης άνεσης.
Αμέσως μόλις το κατάλαβα αυτό, απλώθηκε μέσα μου μια πρωτόγνωρη ηρεμία. Ήταν σαν όλα να είχαν μπει στη σωστή τους θέση παρά το γεγονός ότι καμία κίνηση δεν είχα κάνει τελικά προς την κατεύθυνση της εξόδου.
Και τότε ποιο το όφελος, θα ρωτήσετε ευλόγως; Αφού τελικά δεν έφερες το αποτέλεσμα που ήθελες;
Το κέρδος, όμως, που ένιωσα πως αποκόμισα εγώ από την παραπάνω διαδικασία είναι, πιστέψτε με πολύ μεγάλο.. αφού αντί να τα βάλω με τον εαυτό μου, όπως συνήθως συμβαίνει.. εγώ του έκλεισα πονηρά το μάτι και του είπα πως εκείνος είναι που γνωρίζει ποιο είναι το καλύτερο για μένα.
Κι εκεί ήταν που αφέθηκα, και πήρα μια πολύ σπουδαία και γόνιμη απόφαση: να εμπιστεύομαι τον εαυτό μου.. κι εκείνος μέσα από την αγάπη, την εμπιστοσύνη και την αποδοχή που θα εισπράττει, θα με οδηγεί στο δρόμο της καρδιάς και της ψυχής μου.
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν εξακολουθούν να έρχονται ημέρες που τα πράγματα πισωγυρίζουν κι εγώ τα βάζω και πάλι με την κωλυσιεργία και την ατολμία μου, όταν διαπιστώνω ότι περνά ο χρόνος και δεν έχω προχωρήσει ούτε ένα βήμα παρακάτω. Φυσικά και έρχονται και ξανάρχονται και θα εξακολουθούν να έρχονται τέτοιες στιγμές στο διηνεκές. Κι αυτό ίσως και να μην αλλάξει. Άλλωστε τα χούγια, όπως λέγεται, φεύγουν πάντα τελευταία. Το ίδιο ισχύει και για τα αγαπημένα μας μοτίβα. Εκείνο όμως που μπορεί να αλλάξει είναι η διαχείριση που κάνουμε σε αυτά τα πισωγυρίσματα.
Όταν καταφέρνουμε να σκεφθούμε, έστω και μια φορά, τα πράγματα διαφορετικά, όταν τολμάμε, έστω και μια φορά να αναμετρηθούμε με τους φόβους και τις προκλήσεις, τότε η ταραχή που ακολουθεί κάθε φορά την έξοδο μας από τη ζώνη άνεσης είναι και φθίνουσας έντασης και μικρότερης διάρκειας, αφού στο μεταξύ έχουν αλλάξει οι συνδέσεις στον εγκέφαλό μας και απλά χρειάζεται κάποιος χρόνος για να σταθεροποιηθούν.
Εξ άλλου, είναι πράγματι αλήθεια, ότι όλες οι μεγάλες αλλαγές συντελούνται πάντοτε βήμα το βήμα. Έτσι, διατηρούνε την αξία και την ουσία τους μέσα στο χρόνο. Διαφορετικά μοιάζουν με τα πυροτεχνήματα που μας προσφέρουν μόνον τη γεύση μιας φευγαλέας ηδονιστικής χαράς. Όχι πως είναι ευκαταφρόνητες κι αυτές οι στιγμές στη ζωή μας –κάθε άλλο, μα εκείνο που πραγματικά μας τρέφει και γονιμοποιεί τη ζωή μας είναι η ευδαιμονική διάσταση της ευτυχίας*.
Συνοψίζοντας όλα τα παραπάνω, γεννιέται εύλογα το ερώτημα: χρειάζεται τελικά και γιατί να προκαλούμε τον εαυτό μας να βγαίνει από τη ζώνη άνεσης και να κινείται σε αχαρτογράφητα νερά; Χρειάζεται και γιατί να αλλάζουμε τακτικά τα σκηνικά της ζωής μας;
Μια πρώτη πρόχειρη απάντηση που δίνω προσωπικά είναι: ναι!
Κι ο λόγος πολύ απλός: για να μην βαριόμαστε.
Για να μην σκουριάζουμε.
Για να εξακολουθούμε να εκπλήσσουμε τον εαυτό μας και να μας ξαφνιάζουμε ευχάριστα.
Για να μην μας θεωρούμε ούτε εμείς οι ίδιοι δεδομένους.
Για να νιώθουμε πάντα φρέσκοι και νέοι.. ανεξαρτήτως της χρονολογικής μας ηλικίας.
Για να νιώθουμε σημερινοί, όχι χθεσινοί και μπαγιάτικοι.
Για να φεύγουμε πού και πού από την όχθη του χθεσινού μας εαυτού, την οποία με θέρμη συντηρεί η συνεχής παραμονή μας μέσα στη ζώνη άνεσης, και να πηγαίνουμε στην αντίπερα όχθη.. του άγνωστου που θα μας φέρει το καινούριο.
Για να νιώθουμε σύγχρονοι.. και αυτή την αίσθηση μας τη δίνει η συμπόρευση της ζωής μας με το σήμερα.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια της ζωής μας απορρέουν από τις δικές μας επιλογές τόσο σε ό,τι αφορά στην αισθητική όσο και στα υλικά κατασκευής τους. Στο χέρι μας είναι λοιπόν να τα επιδιορθώσουμε ή και να τα ξηλώσουμε αν διαπιστώσουμε ότι δεν εξυπηρετούν πια το σήμερα.
Ας θέσουμε, λοιπόν, αμέσως τώρα, στον εαυτό μας το ερώτημα:
Πόσο σύγχρονος και πόσο παλιός νιώθω στο σήμερα της ζωής μου;
Κι ό,τι κι αν είναι αυτό στο οποίο θα καταλήξουμε,
ας αρχίσουμε να κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να βγούμε από την (κατά)ψυξη των συνδέσεων μας..
αποβάλλοντας καθετί που νιώθουμε πως πια δεν μας εξυπηρετεί και πως ο μόνος λόγος που εξακολουθούμε να το κρατάμε σφιχτά στη χούφτα μας είναι η συνήθεια..
ας αφήσουμε πίσω ό,τι μας φαίνεται ξεπερασμένο, μαραμένο, μίζερο, αφυδατωμένο, χθεσινό…
Και ας πούμε με αγάπη στον εαυτό μας..
…We can go higher! / Μια απόφαση είναι μόνον που μας κρατά μακριά από την απογείωση!
*η αναφορά εδώ στην ευδαιμονική διάσταση της ευτυχίας αφορά στον όρο ευδαιμονία που ο Αριστοτέλης εισήγαγε προκειμένου να περιγράψει την κατάσταση της βαθιάς ευημερίας όπου κάποιος αισθάνεται ότι η ζωή του έχει νόημα και σκοπό. Ο όρος αυτός αντιδιαστέλλεται συχνά προς την ηδονή που αναφέρεται στη φευγαλέα ευτυχία από ποικίλες απολαύσεις.
Πηγή: texnesonline.gr
Το θαύμα της Fatima
Το ταξίδι στην Πορτογαλία στάθηκε για μένα μια πολύ ευχάριστη έκπληξη αφού, χωρίς να τρέφω καμία προσδοκία για τον συγκεκριμένο προορισμό, το ταξίδι μου σε αυτή τη μικρή και πολύχρωμη χώρα εξελίχτηκε τελικά σε έναν αναζωογονητικό καλοκαιρινό έρωτα.
Κατάφεραν να απογειώσουν το εσωτερικό μου κίνητρο να ζω την καθημερινή ζωή μου σαν μια πολύχρωμη, χαρούμενη και μαγική περιπλάνηση.
Η Αγγελική Καστρινέλλη στο χώρο του βιβλιοπωλείου υγείας ΑΤΗΕΝΙΑΝ SCΙΕNCE BOOKSTORE θα σας οδηγήσει να αποτυπώσετε μέσα από το φακό σας εκείνα που αθέατα και σιωπηλά συμβαίνουν κάτω από την επιφάνεια της συνείδησης σας.
Εκείνα που καθορίζουν την πραγματικότητα που ζείτε και το επίπεδο της προσωπικής σας ευημερίας.
Χώρος: Urbanzen Athenian / Coaching Hub (Καρνεάδου 23, 10675 Κολωνάκι, Αθήνα)
Ιστορικό
Στον φιλόξενο χώρο του βιβλιοπωλείου Athenian Bookstore, περιηγηθήκαμε, με τη συνδρομή της φωτογραφίας, στο βυθό του εσωτερικού μας κόσμου, ακολουθώντας την προτροπή του Κινέζου χορογράφου Tao Ye:
«να αφήσουμε για λίγο την εξερεύνηση του εξωτερικού κόσμου και να δώσουμε σημασία στα υπέροχα μυστήρια του εσωτερικού μας κόσμου».
Στρέψαμε, λοιπόν, τον φακό μας σε κείνα που, αθέατα και σιωπηλά, συμβαίνουν κάτω από την επιφάνεια της συνείδησής μας και ανακαλύψαμε πως όχι μόνον αξίζει να εξερευνούμε τον εσωτερικό μας κόσμο αλλά και να μοιραζόμαστε με τους άλλους τα όσα ανακαλύπτουμε μέσα σε αυτόν.
Ευχαριστώ από καρδιάς όλους εσάς που για μια ακόμη φορά εμπιστευτήκατε εμένα και την Inner Vision Photography. Η συνοδοιπορία και η εμπιστοσύνη σας είναι που μου δίνουν τη δύναμη να συνεχίζω.
Με χαρά σας περιμένω και στα επόμενα ταξίδια μας!
Αντίδοτο: Αναγνώριση, Αποδοχή, Αλλαγή
Μότο: Πρωτοχρονιά είναι κάθε μέρα!
Ματαιότητα.. μια αίσθηση που φαίνεται να παίζει καθοριστικό ρόλο στη νοηματοδότηση της ζωής μας. Και, ως ένα βαθμό, μοιάζει φυσικό αυτό, αφού η αδιαμφισβήτητη κατάληξη της ζωής μας, ο θάνατος, είναι, κατά το μάλλον ή ήττον, συνυφασμένος με τη ματαιότητα.
Η προσωπική μου συνάντηση με τη ματαιότητα με κάνει να πω πως ίσως και να είναι το πιο ταλαιπωρητικό αίσθημα από όλα όσα συνοδεύουν τη ζωή μου τα τελευταία χρόνια. Ένα αίσθημα που μου ήταν εντελώς άγνωστο μέχρι την ηλικία των 55. Δεν ξέρω αν τότε πρωτοεμφανίστηκε ή αν προϋπήρχε και εγώ απλώς δεν είχα χρόνο μέχρι τότε για να ασχοληθώ μαζί της. Από τα 55 όμως και μετά, με την αμέριστη συνδρομή και της εμμηνόπαυσης, το εν λόγω αίσθημα μου δήλωσε πολύ ξεκάθαρα ότι όχι μόνον είχε έρθει για να μείνει αλλά και για να εξελιχθεί, μέσα στα χρόνια που θα ακολουθούσαν την αιφνίδια εισβολή του, από ένα απλό κύμα σε τσουνάμι.
Η ματαιότητα, λοιπόν, χωρίς να μου ζητήσει καν την άδεια, ξεκίνησε να κάνει την εμφάνιση της στην καθημερινότητά μου, με αξιοσημείωτη συχνότητα, κλυδωνίζοντας την απόφασή μου να βιώνω σαν πρωτοχρονιά την κάθε μέρα της ζωής μου.
Μέσα από τα workshops και τις κουβέντες που ανοίχτηκαν στις ομάδες, τα δύο τελευταία χρόνια, διαπίστωσα ότι δεν ήμουν η μόνη που ένιωθε να πλήττεται από το αίσθημα της ματαιότητας (ίσως σε αυτό να συντέλεσε και η παγκόσμια εμπειρία του κορονοιού).
Απεναντίας.. έμαθα πως πολλοί άνθρωποι αισθάνονται ματαιότητα, αλλά είτε καταφεύγουν στην αποσιώπησή της, κρύβοντας την κάτω από το χαλί της συνείδησης, είτε την καταστέλλουν με όποιο τρόπο βρίσκουν βολικό και εύκαιρο, είτε την μεταλλάσσουν με τη βοήθεια κάποιου τεχνητού παραδείσου.
Εγώ πάλι, μάλλον επειδή είχα στην διάθεσή μου περισσότερο ελεύθερο χρόνο που μου επέτρεψε να μελετήσω πιο ενδελεχώς και επισταμένως το ύπουλο αυτό αίσθημα, έχω να καταθέσω μερικά πράγματα που ίσως να φανούν χρήσιμα και σε σας.
Μια πρώτη παρατήρηση που έκανα, ξεκινώντας τη μελέτη μου, ήταν πως αυτό που έδινε την αφορμή για να αναδυθεί μέσα μου το αίσθημα της ματαιότητας άκουγε στο όνομα «αμετακίνητο στο χρόνο».
Έτσι είχα ονομάσει την αίσθηση που αποκόμιζα συχνά από τις συνομιλίες με τους παλιούς μου φίλους. Μια αίσθηση συντήρησης.. του παλιού, του χιλιοειπωμένου, του προ πολλού ξεπερασμένου, μέσα στο χρόνο, εαυτού μας. Μια αίσθηση που αφορούσε κυρίως στον τρόπο αντιμετώπισης των πραγμάτων της ζωής, στις συνήθειες που επιμέναμε να κουβαλάμε, στην παραίτηση μας από το όνειρο και την προσμονή ενός διαφορετικού αύριο.
Πολύ σύντομα διαπίστωσα πως αυτό που αφουγκραζόμουν στις συνομιλίες με τους φίλους μου, ως «το δικό τους αμετακίνητο», καθρέφτιζε το αμετακίνητο και στη δική μου ζωή. Αυτή την άνοστη γεύση που μύριζε από μακριά «μία από τα ίδια και τα ίδια πάλι σήμερα Αγγελική μου».
Στη συνέχεια παρατήρησα πως το αμετακίνητο αυτό βρισκόταν σχεδόν πάντα εκεί, παρόν, ακόμη και εκείνες τις φορές που ευρισκόμενοι σε μια πιο ευχάριστη διάθεση, παραμυθιάζαμε τους εαυτούς μας ότι δήθεν εμείς (το σε αντίθεση με άλλους συνομηλίκους.. εννοούνταν αλλά το παραλείπαμε για λόγους political correct) συνεχίζουμε, παρά την ηλικία μας (55 plus), να ζούμε καλά, να κάνουμε πράγματα και να είμαστε ενεργοί και παρόντες.
Επειδή όμως, όπως όλοι ξέρουμε, η αλήθεια καταγράφεται στα μάτια, στον τόνο της φωνής και τις συσπάσεις του προσώπου.. δεν αργούσε να διαλυθεί η όποια ψευδαίσθηση είχαν αποπειραθεί να μας καλλιεργήσουν τα ίδια μας τα λόγια, αφού το σώμα μας, αρνιόταν, ευτυχώς για μας, να επαληθεύσει τις τυμπανοκρουσίες μας. Και λέω ευτυχώς γιατί έτσι μας έδωσε την ευκαιρία να αναγνωρίσουμε την αληθινή αίσθηση που είχαμε από τη ζωή μας και που σίγουρα βρισκόταν μακριά από το πάθος και τον ενθουσιασμό.
Τι δηλώνει όμως το αμετακίνητο στο χρόνο; Και πώς αυτό συνδέεται με την αίσθηση ματαιότητας;
Η ζωή από τη φύση της αγαπά την κίνηση, την μετακίνηση, την εξερεύνηση, τις αλλαγές, την ποικιλία, τον εκσυγχρονισμό. Και τα νέα ερεθίσματα. Όταν εμείς την παγιοποιούμε, περιορίζοντας την σε μια γνώριμη, οικεία και αμετάβλητη σχεδόν ρουτίνα.. εκείνη δυσανασχετεί και εξεγείρεται, ρίχνοντας τη δική της μολότοφ στον αέρα της ζωής μας.. τη ματαιότητα.
Παγιοποιώντας, όμως έτσι, τη ζωή μας, χάνουμε κι εμείς οι ίδιοι την ευκαιρία της εξέλιξης, της προσωπικής ανάπτυξης, της ανακάλυψης νέων πλευρών και πτυχών του εαυτού μας, της αναγνώρισης και της αποδοχής των πιο σκοτεινών μας περιοχών, της απελευθέρωσης μας από μοτίβα και περιορισμούς. Πράγματα όλα τα παραπάνω που κρατούν ζωντανό το ενδιαφέρον μας για τη ζωή.
Κι έτσι, με την πάροδο των χρόνων, είτε καταλήγουμε στα κόκκινα, καθρεφτίζοντας στους άλλους και στο έξω όλο το ανικανοποίητο που έχει συσσωρευθεί μέσα μας, είτε αποσυρόμαστε σιωπηλά από το προσκήνιο καταφεύγοντας, σε ανθυγιεινές τις περισσότερες φορές, λύσεις παρηγορίας, είτε επιλέγουμε να κρατάμε τα προσχήματα μιας υγιούς ζωής την ίδια στιγμή που μέσα μας νιώθουμε, όπως οι ίδιοι εξομολογούμαστε στις ψυχοθεραπείες, σαν να έχουμε ήδη αποδημήσει.
Αποδεχόμενη, λοιπόν, ότι τη ματαιότητα δεν μπορείς εύκολα να την αγνοήσεις, έχω επανειλημμένα στρατευθεί στον εντοπισμό των αντίδοτων της. Είναι και η δουλειά μου τέτοια που το επιβάλλει. Τι θα πω σε αυτούς που έρχονται στα workshops μου, αναζητώντας διεξόδους για τη ζωή τους που συχνά ταλανίζεται από το αίσθημα της ματαιότητας και της απουσίας νοήματος;
Μέσα στην πορεία των χρόνων έχω απαντήσει, κατά καιρούς, με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους στην προσέλευση αυτού του αισθήματος. Και με διαφορετικούς, κάθε φορά, βαθμούς επιτυχίας στην αποτελεσματική αντιμετώπισή του. Οι περισσότεροι όμως εξ αυτών είχαν ημερομηνία λήξης.
Τελευταία, δοκιμάζω ένα νέο τρόπο, που ίσως να αποδειχθεί και ο πιο προσοδοφόρος, μιας και τουλάχιστον με διασκεδάζει να υποδύομαι την έμπειρη σέρφερ που δαμάζει τα κύματα, έστω και νοερά, αφού στην ρεαλιστική πραγματικότητα, ένα τέτοιο διάβημα θα φάνταζε για μένα σαν όλους τους άθλους του Ηρακλή μαζί.
Ο νεοφερμένος, για μένα τουλάχιστον, αυτός τρόπος ακούει στο όνομα: Αποδοχή, και ήρθε και με βρήκε μια ανύποπτη στιγμή μιας καθ΄ όλα καθημερινής μέρας.
«Ε! ναι, λοιπόν! Αυτό νιώθω! Ματαιότητα! So what?», αναφώνησα ξαφνικά, ενώ εξιστορούσα στην κολλητή μου το βάσανό μου με την ματαιότητα, πίνοντας καφέ στο εμπορικό κέντρο Avenue και παρατηρώντας τους ανθρώπους να διασχίζουν τον χώρο φορτωμένοι τσάντες με καταναλωτικά αγαθά.
Κι εκεί κάπου ήταν που το κλίμα άρχισε να αντιστρέφεται. Κι εκείνο το πελώριο τσουνάμι που είχε μέσα του μονάχα φόβο άρχισε αίφνης να μεταμορφώνεται σε ένα χαριτωμένο κύμα που έμοιαζε να με προ(σ)καλεί σε ένα παιχνίδι του οποίου ήθελα, με κάθε τρόπο, να είμαι η νικήτρια.. όχι για τις δάφνες ή το ανέβασμα στο βάθρο αλλά γιατί επανεγκαθιστούσε μέσα μου την αίσθηση του παιδιού που αψηφά τον κίνδυνο και μένει αμέτοχο της λογικής και της πρακτικής των ενηλίκων.
Το So what? φέρει μέσα μας μια ήρεμη δύναμη κάθε φορά που το προτάσσουμε απέναντι σε κάτι που μας φοβίζει. Αυτές οι δυο λέξεις που λέμε, κοιτώντας κατάματα τη ματαιότητα (ή ό,τι άλλο είναι αυτό που θέλουμε να αντιμετωπίσουμε), είναι μια δήλωση στον εαυτό μας ότι τίποτα και κανένας δεν μπορεί να μας καθηλώσει εάν εμείς οι ίδιοι δεν το επιλέξουμε. Ούτε καν ο θάνατος.
Το So what? είναι μια δήλωση αποδοχής απέναντι σε κάτι που έτσι κι αλλιώς υπάρχει αλλά αντί να το αφήσουμε να μας σταθεί εμπόδιο εμείς επιλέγουμε να το προσπεράσουμε ή στην καλύτερη περίπτωση να το αξιοποιήσουμε στο δρόμο προς την εξέλιξή μας, μεταμορφώνοντας το σε ευκαιρία.
Το So what? εμπεριέχει μέσα του το τρίπτυχο «Αναγνώριση, Αποδοχή, Αλλαγή», που είναι το κλειδί για κάθε μεγάλο διάβημα στο οποίο θέλουμε να προβούμε στη ζωή μας.
Κι έτσι, αντί να κρατάμε τα προσχήματα απέναντι στην αίσθηση ματαιότητας, συντηρώντας την αδράνεια και την παθητικότητά μας, επιλέγουμε να πούμε αυτές τις δυο λεξούλες που μας ανοίγουν το δρόμο προς τη δημιουργική δράση.
Εν κατακλείδι: ένα So what? απέναντι στη ματαιότητα αρκεί για να την μετατρέψει από άλλοθι σε εφαλτήριο δημιουργίας, ανάπτυξης και προόδου.
So what?, λοιπόν, ε! και!…
και προχωράμε!
Πηγή: texnesonline.gr
Αν θέλεις κι εσύ να βιώσεις ένα από τα μεγαλύτερα δώρα που μπορεί να προσφέρει η φωτογραφική εμπειρία, πάρε το κινητό η τη φωτογραφική σου μηχανή και έλα να μάθεις πώς η διεύρυνση του βλέμματος οδηγεί στη διεύρυνση του πνεύματος.
Ιστορικό
Αν θέλεις να παίξεις δημιουργικά με τον εαυτό σου, να πειραματιστείς, να εκφράσεις τη μοναδικότητά σου μέσα από το αυτό-πορτραίτο σου, πάρε το κινητό η τη φωτογραφική σου μηχανή και έλα να βγάλουμε selfies που θα μας αποκαλύψουν τις πιο δημιουργικές πτυχές του εαυτού μας.
Ιστορικό
Αν θέλεις να βιώσεις πώς το πορτρέτο μπορεί να γίνει μια δημιουργική αφορμή για σύνδεση με τους άλλους και καλλιέργεια της ενσυναίσθησης, πάρε το κινητό η τη φωτογραφική σου μηχανή και έλα να φτιάξουμε μαζί τα δικά μας μοναδικά πορτρέτα.
Ιστορικό
Αν θέλεις να εξερευνήσεις το πώς η φωτογραφία μπορεί να παίξει ένα τέτοιο ρόλο, πάρε το κινητό η τη φωτογραφική σου μηχανή και έλα να ανακαλύψουμε μαζί τις θεραπευτικές ιδιότητες των φωτογραφιών σου.
Ιστορικό
Αν θέλεις να δεις τους φόβους σου με άλλο βλέμμα και να ανακαλύψεις, με τη συνδρομή της φωτογραφίας, τα αντίδοτα τους, πάρε το κινητό η τη φωτογραφική σου μηχανή και έλα να μάθεις πώς ένα «αρνητικό» συναίσθημα μπορεί να σε κινητοποιήσει και να ωθήσει μπροστά την εξέλιξή σου.
Ιστορικό
Αυτά και άλλα ερωτήματα θα διερευνήσουμε μαζί, με οδηγό τη φωτογραφία, σε ένα χώρο που φιλοξενεί χειροποίητα αντικείμενα φτιαγμένα με την πρόθεση όχι μόνον να ομορφύνουν την καθημερινότητά μας αλλά και να αγγίξουν αδιόρατες πτυχές του εσωτερικού μας κόσμου.
Αν έχεις τη διάθεση να βιώσεις μια διαφορετική εμπειρία, να πειραματιστείς, να παίξεις με τον εαυτό σου και τους άλλους, πάρε το κινητό η τη φωτογραφική σου μηχανή και έλα να δείξουμε και στους άλλους, μέσα από το δικό μας προσωπικό και μοναδικό βλέμμα, τη μοναδικότητα που έχουν τα άψυχα που μας περιστοιχίζουν.
Ιστορικό
Από παλαιότερο workshop:
Αυτά και άλλα ερωτήματα θα διερευνήσουμε μαζί, με οδηγό τη φωτογραφία, σε ένα χώρο που φιλοξενεί χειροποίητα αντικείμενα φτιαγμένα με την πρόθεση όχι μόνον να ομορφύνουν την καθημερινότητά μας αλλά και να αγγίξουν αδιόρατες πτυχές του εσωτερικού μας κόσμου.
Αν έχεις τη διάθεση να βιώσεις μια διαφορετική εμπειρία, να πειραματιστείς, να παίξεις με τον εαυτό σου και τους άλλους, πάρε το κινητό η τη φωτογραφική σου μηχανή και έλα να δείξουμε και στους άλλους, μέσα από το δικό μας προσωπικό και μοναδικό βλέμμα, τη μοναδικότητα που έχουν τα άψυχα που μας περιστοιχίζουν.
Κυριακή 7 Μαΐου, 11:00 – 14:00 στο dart
Αν θέλεις να δεις τους φόβους σου με άλλο βλέμμα και να ανακαλύψεις, με τη συνδρομή της φωτογραφίας, τα αντίδοτα τους, πάρε το κινητό η τη φωτογραφική σου μηχανή και έλα να μάθεις πώς ένα «αρνητικό» συναίσθημα μπορεί να σε κινητοποιήσει και να ωθήσει μπροστά την εξέλιξή σου.
Κυριακή 14 Μαΐου, 11:00 – 14:00 στο dart
Έχεις σκεφθεί ποτέ πως οι φωτογραφίες που τραβάς μπορεί να έχουν «θεραπευτικό» χαρακτήρα;
Έχεις σκεφθεί ότι μπορεί να προσφέρουν σε σένα και στους άλλους ένα αίσθημα παρηγορίας ή ακόμη και μιας συναισθηματικής αλλαγής;
Έχεις σκεφθεί ότι η φωτογραφία μπορεί να λειτουργήσει όπως μια ανάγνωση ή μια μουσική ακρόαση –σαν αφορμή για αναστοχασμό;
Αν θέλεις να εξερευνήσεις το πώς η φωτογραφία μπορεί να παίξει ένα τέτοιο ρόλο, πάρε το κινητό η τη φωτογραφική σου μηχανή και έλα να ανακαλύψουμε μαζί τις θεραπευτικές ιδιότητες των φωτογραφιών σου.
Κυριακή 28 Μαΐου, 11:00 – 14:00 στο dart
Καλέστε μας στο 6979419494 ή συμπληρώστε την παρακάτω φόρμα εδώ.
Στο τελευταίο Workshop με θέμα «Φωτογραφίζοντας ό,τι δεν μου αρέσει» που πραγματοποιήθηκε στο Hubits, μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω κάποιες σκέψεις με αφορμή τη δυσκολία των συμμετεχόντων να ανταποκριθούν στην άσκηση και να φωτογραφίσουν πράγματα που δεν τους άρεσαν.
Σκέφθηκα, λοιπόν, ότι αυτή η δυσκολία ήταν φυσική αφού ενώ στην καθημερινότητά μας έχουμε συνήθως την τάση να εστιάζουμε στα πράγματα που δεν μας αρέσουν, είτε γύρω μας είτε μέσα μας, αντιθέτως, όταν φωτογραφίζουμε, στρέφουμε συνήθως την προσοχή μας σε αυτά που μας αρέσουν (εκτός αν θέλουμε οι φωτογραφίες μας να έχουν, εκ προθέσεως, καταγγελτικό χαρακτήρα!).
Παρακίνησα, παρόλα αυτά, τους συμμετέχοντες να υπερβούν τη δυσκολία τους και να φωτογραφίσουν ό,τι δεν τους άρεσε εκείνη τη στιγμή στον περιβάλλοντα χώρο, καθώς, όπως λέει και η σύγχρονη επιστήμη, η αλλαγή και η εξέλιξη έρχεται όταν προκαλούμε τον εγκέφαλό μας να σπάσει τις παλιές συνδέσεις που απηχούν τα μοτίβα και τους αυτοπεριορισμούς μας και να δημιουργήσει τις καινούριες, εκείνες που θα ωθήσουν την τέχνη μας και τη ζωή μας σε καινούρια μονοπάτια!
Στο Workshop που πραγματοποιήθηκε στο Hubits,
παίξαμε με τις λέξεις: πόνος, ακινησία και ελευθερία,
φτιάξαμε με αυτές τις δικές μας δημιουργικές ιστορίες,
εξερευνήσαμε τον τρόπο που ο καθένας συνδιαλέγεται με την προσωπική του ιστορία, και
βιώσαμε το πώς η Φωτογραφία, διευρύνοντας το βλέμμα και την οπτική μας, μπορεί να μας βοηθήσει να εμπλουτίσουμε την οικεία και γνώριμη καθημερινότητά μας με έμπνευση και δημιουργικότητα!
τότε αυτό το Workshop είναι για σένα!
Ο καθένας από μας προσεγγίζει και εκφράζει την πραγματικότητα από τη δική του μοναδική οπτική γωνία.
Η τέχνη της φωτογραφίας έρχεται να μας δείξει τον τρόπο που η διαφορετική οπτική, αντί να μας ωθεί στη σύγκριση και τον διαχωρισμό, μπορεί να γίνει το μέσο που μας απελευθερώνει από το φόβο της διαφορετικότητας, μαθαίνοντάς μας πώς να την αξιοποιούμε δημιουργικά και να εμπλουτίζουμε τον εαυτό μας και τη ζωή μας με νέες εμπειρίες.
Ιστορικό
Αν θέλεις να δεις τα ΔΕΝ σου σαν προ(σ)κλήσεις που σε καλούν να συμφιλιωθείς με τη σκιερή πλευρά του εαυτού σου, πάρε το κινητό η τη φωτογραφική σου μηχανή και έλα να φτιάξουμε εικόνες που παντρεύουν αρμονικά το φως με το σκοτάδι.
Ιστορικό
Αν θέλεις να εξερευνήσεις τις άγνωστες πτυχές του εαυτού σου, να διευρύνεις το βλέμμα και την οπτική σου, πάρε το κινητό η τη φωτογραφική σου μηχανή και έλα να ανακαλύψουμε μαζί τη ζωή που θέλεις να ζεις.
Ιστορικό