Δεν ξέρω πώς να σας το πω. Μα κάτι τέτοιες ώρες νιώθω λες και υπάρχει στην ατμόσφαιρα κάτι το ανείπωτο, κάτι που περπατά αλαφροΐσκιωτα και σιγοψιθυρίζει πως άγγελοι και φύλακες και αγγελιοφόροι φροντίζουν τώρα πάνω εκεί ψηλά. . . τα σχέδια των «θέλω» μου υφαίνουν στον καμβά της μοίρας. Ίσως να είναι και ιδέα μου ή και εκείνη η ανθρώπινη αδυναμία να ελπίζεις πάντα πως, δεν μπορεί, κάτι θα γίνει και θα το δεις το σχέδιό σου απ’ το χαρτί να δραπετεύει. Πως, δεν μπορεί, θα ‘ρθει στο τέλος μια σκηνή θεάτρου να δικαιώσει την αναμονή σου. . .