Στη διάρκεια του lockdown εκείνο που μου έλειψε πιο πολύ απ΄ όλα ήταν το παιχνίδι. Το ξεκίνημά του είχε συμπέσει με τα εγκαίνια της έκθεσής μου «7 days in Morocco / Η κρυμμένη ομορφιά των ανατροπών», δοκιμάζοντας λες την πίστη μου ότι σε μια τέτοια ανατροπή θα μπορούσα να συναντήσω έστω και κάποιο ίχνος ομορφιάς!

Κλεισμένη στο σπίτι, παρέα με τη γάτα μου, αναζήτησα ένα καινούριο παιχνίδι, μια δημιουργική ασχολία που θα με εμψύχωνε μέσα σε κείνο το περιβάλλον του φόβου και της απουσίας που είχαν έρθει απρόσκλητα για να διεκδικήσουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στις ζωές μας.

Δεν ξέρω αν ήταν αυτό το ξαφνικό πάγωμα της ζωής που με ώθησε να ζωντανέψω τις ακίνητες φωτογραφικές μου εικόνες και να τους προσδώσω την κίνηση που έλειπε σε μένα. Δεν ξέρω αν ήταν αυτή η απέραντη σιωπή που απλώθηκε γύρω μου που με έκανε να ντύσω τις εικόνες μου με αγαπημένες μουσικές και λέξεις.. λόγια δικά μου, λόγια ποιητών και τίτλοι που εξέφραζαν το τότε παρόν μου αλλά ταυτόχρονα και την προσμονή μου για ένα φωτεινό μέλλον… Ερήμην, In-between, Η ύλη μόνη, Μια βόλτα μόνον, Συν-έπομαι, Ερωτοτροπία..

Έτσι προέκυψαν αυτά τα videos, χωρίς καμία τεχνική γνώση, χωρίς καμία καλλιτεχνική αξίωση.. μα έγιναν αγαπημένα και πολύτιμα και σίγουρα θα βρουν μέσα στο χρόνο τη συνέχειά τους.

Καλή σας θέαση.

Α. Κ.