«Ποιο είναι επιτέλους αυτό το αναθεματισμένο νόημα;» αναρωτιόταν επιτακτικά η ηρωίδα ενός απ΄ τα βιβλία που συνόδεψαν τις διακοπές μου το περσινό καλοκαίρι. Το ερώτημά της εντυπώθηκε εμμονικά στο μυαλό μου και μπερδεύτηκε μέσα στα πράγματα της καθημερινότητάς μου, μέχρι που ένα βράδυ συναντήθηκε απρόσμενα με την παραίνεση του Ελύτη «έχεις πολλά να μάθεις αν στο ασήμαντο εμβαθύνεις» που πολλά χρόνια τώρα με σπρώχνει να εστιάζω τον φακό μου στην αιώρα του κόσμου και να ακροβατώ επάνω στα λαθραία ίχνη που τα ασήμαντα της ζωής αφήνουν στην αυλόπορτα της ψυχής μας.

Οι στιχομυθίες ανάμεσα στην ηρωίδα και τον ποιητή, που ταξίδεψαν και τα δικά μου ερωτήματα, έρχονται σήμερα να καλέσουν κι εσάς σ΄ αυτό το φωτογραφικό ταξίδι που αποπειράται να αποτυπώσει εντυπώσεις και παραλειπόμενα από τον διάπλου του μεγάλου ποταμού του κόσμου. Στην μία όχθη, οι στιγμές που «το αναθεματισμένο νόημα» έρχεται και υψώνει επιτακτικά τον τόνο της φωνής του, απαιτεί στην μοιρασιά τον πρώτο ρόλο, ταλανίζει την καρδιά μας με τις αποχρώσεις της βαθιάς αμφιβολίας. Στην άλλη όχθη, οι στιγμές που η ματαιότητα λαγοκοιμάται, τα τρικυμιώδη της ξεσπάσματα καταλαγιάζουν και η ψυχή μας λούζεται ανέμελη μες την απρόσκοπτη χαρά της ομορφιάς και της σιωπηλής αρμονίας του κόσμου.

Α. Κ.