Μια από τις πιο αγαπημένες μου λέξεις στη φωτογραφική ορολογία είναι η λανθάνουσα εικόνα. Με γοητεύει η ιδέα ότι οι εικόνες προϋπάρχουν σε μια άλλη μορφή, άυλη, μέχρι να έρθει η ώρα τους να γίνουν ορατές. Η τεχνολογία βέβαια έχει παραγκωνίσει αυτή την έννοια, μια και τώρα πια δεν δίνει στη φωτογραφία την ευκαιρία να κυοφορηθεί, σαν άλλο έμβρυο, μέσα σε μια λανθάνουσα υπόσταση της ύπαρξής της, όμως πειράζοντας λίγο το περιεχόμενο της λέξης μπορούμε να πούμε πως η λανθάνουσα εικόνα είναι εκείνη η ανείπωτη ατμόσφαιρα που προϋπάρχει μέσα στην ψυχή του φωτογράφου καθώς περιπλανιέται μέσα στις γειτονιές του κόσμου αναζητώντας την όψη της εσωτερικής του φωνής.
Μέσα σε αυτό το προσωπικό σημειωματάριο, των όψεων της δικής μου εσωτερικής φωνής, ανατρέχω κάθε φορά που νιώθω την ανάγκη για ένα έρεισμα, προκειμένου να αντιμετωπίσω τις προκλήσεις που φέρνουν στη ζωή μου οι πιο άνυδρες εποχές.

Α. Κ.