Ένας από τους λόγους που μου αρέσουν τα σημειωματάρια είναι ότι δέχονται μέσα τους, με ιδιαίτερη ευχαρίστηση, τις ερωτηματικές προτάσεις. Κι ένας άλλος είναι ότι δείχνουν αμέριστη αποδοχή απέναντι στις ατέλειες -από τα κολλυβογράμματα ξεκινώντας και φθάνοντας μέχρι το ασυνάρτητο των συλλογισμών σου. Καλοδέχονται ακόμη και σκόρπιες λέξεις, μισοτελειωμένες φράσεις, συνθηματικά μότο και γενικώς όλα τα αδέσποτα που μπορεί να έχουν, καθοδόν, τραβήξει την προσοχή σου.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που τα σημειωματάρια ανταλλάσσουν την θερμή τους χειραψία με τις λέξεις, υποδέχονται και τις εικόνες. Κι έτσι, μπορούν να γίνουν μία εξαίρετη παρέα, στις περιόδους που οι βαθιές ρυτίδες στην επιφάνεια της πραγματικότητας στρέφουν τον φωτογράφο σε πιο υπόγειες διαδρομές, προκειμένου να αναζητήσει τα λαθραία εκείνα ίχνη που η αφανής –και πιο στέρεα- πλευρά του κόσμου συνηθίζει να αφήνει, αθόρυβα και σιωπηλά, στην αυλόπορτα της ζωής μας.

Ένα τέτοιο σημειωματάριο, γραμμένο σε στιγμές που η ματαιότητα λαγοκοιμόταν, αποκαλύπτοντας έτσι, άθελά της, την απρόσκοπτη ομορφιά που κρύβεται συχνά μέσα στο τίποτα και στο μηδέν αυτού του κόσμου,

σας προσκαλώ να ξεφυλλίσουμε σήμερα μαζί -αφήνοντας για λίγο στην άκρη το αναθεματισμένο νόημα και όλα όσα ταλανίζουν την ψυχή μας με τις αποχρώσεις της βαθιάς αμφιβολίας…

Α. Κ.